Klassiek
De bol van schoonheid, aangevreten door de immigrerende rupsen.
Met moeite losgeweekt uit zijn fundering.
Keer het om.
Een lichaam ligt erbij
Wortels net als aderen. Tot in de haarvaten
om zichzelf te planten. Te voorzien.
Dieper dan ooit te voren, trots.
Mijn schilderij
Waar ik eeuwig aan werk
Een hele andere wereld.
Een Engering rubs die de wortels verorbert.
In de aarde te werken
is om te ontaarden in je hoofd.
Eén met het universum.. Eén met jezelf
En terwijl de calvinist in ons met bruin om zijn hand, zich verzucht dat hij de maaltijd heeft verdiend.
Groeit de natuur alweer door om ons heen
Want onze interventies zijn maar een zucht.
In haar lange adem